Voordat ik hier mijn uiteindelijke top tien over 2012
plaats, nog even een (verre van complete) lijst van platen die het
niet hebben gehaald, maar die ik te leuk of interessant vind om niet nog even
apart aan te stippen. Hieronder elf stuks, in alfabetische volgorde. Speciale vermeldingen!
Fiona
Apple- The Idler Wheel Is Wiser Than The Driver Of The Screw, And Whipping
Cords Will Serve You More Than Ropes Will Ever Do
Wat is het?
Redelijk neurotische jazzrock/
singersongwriter-bekentenissen
Een speciale
vermelding omdat...
Weinig mensen maken muziek zoals Apple, die binnen de
grote massa van moderne zangeressen en singer/songwriters haar compleet eigen
niche heeft uitgehakt. De lange plaattitel (niet eens haar langste) zal sommige
mensen doen fronsen, en anders zorgen de uiterst persoonlijke, nogal geschifte
tien liedjes van deze unieke en boeiende plaat daar wel voor.
Waarom dan niet in
de top 10?
Eigenlijk weet ik, na minstens 25 keer luisteren, nog
steeds niet of ik deze plaat nou echt geweldig vind. In de toekomst kan dit een
positief punt worden, nu zorgt het ervoor dat Fiona Apple net de boot mist.
Burial - Kindred (EP)
Wat is het?
De andere kant van de dubstep-medaille, met veel rare
geluidjes en spookachtige samples, elementen van oude techno, ambient, etc.
Een speciale
vermelding omdat...
Volgens veel electronicaliefhebbers is deze EP de beste
plaat van het jaar. Een groot liefhebber ben ik zelf zeker niet, maar de manier
waarop Engelsman William Bevan rondom zijn frame van zware dubstep/garagebeats
een web op weet te trekken waarin elk soort geluidje kan bijdragen aan de spanning
van een track is zeker boeiend, en 'Loner' is zeker een van de twintig beste
tracks van 2012.
Waarom dan niet in
de top 10?
Een groot liefhebber of kenner ben ik dus niet, en hoewel
ik deze EP een aantal keer voor mijn plezier heb gedraaid, is dit geen muziek
die ik thuis heel snel opzet. Soms vind ik Burial ook een beetje voorspelbaar,
wat de kenners misschien dom zullen vinden. Troost u met de wetenschap dat ik
zeker nieuwsgierig ben geworden om deze kant van de moderne muziek nader te
onderzoeken in de toekomst.
Graham Coxon - A + E
Wat is het?
Introverte cultgitarist wil ons aan het dansen krijgen.
Een speciale
vermelding omdat...
Nou ja,... Aparte plaat. De gitarist van Blur zoekt hier
de dansvloer op zoals zijn oude maat Damon Albarn dat ook al bij vlagen deed
bij o.a. Gorillaz, maar waar laatstgenoemde altijd een frontman in zich heeft
gehad, blijft Coxon nog steeds die verlegen outcast, wat een nogal apart
resultaat oplevert: Coxon schuifelt de dansvloer op en gaat daar over zijn
brillenglazen cynisch toekijken wat hij heeft veroorzaakt. Buiten dat blijft
Coxon een van de meest boeiende gitaristen van de laatste 25 jaar. De plaat kan
wat dat betreft wedijveren met die van Neil Young en Ty Segall, twee andere
muzikanten die erin slaagden een levendig gitaargeluid neer te leggen in de
studio dit jaar.
Waarom dan niet in
de top 10?
Meer een charmante en aparte plaat dan echt een hele
goede. Een echt honderd procent geslaagde song heb ik er niet op aangetroffen,
en de meeste tracks zijn op zijn zachtst gezegd een beetje langdradig.
Django Django - S/T
Wat is het?
Alles op een hoop-indiepop met een sterke link naar de
Beta Band.
Een speciale
vermelding omdat...
Ik heb me laten vertellen dat er zelfs een familielid van
de Beta Band in Django Django speelt, en dat is in ieder geval niet
verbazingwekkend. Net zoals die ter ziele gegane formatie is dit een prettig
gestoord Engels collectief met een uitstekend oor voor een goede popmelodie en
weinig respect voor muzikale grenzen. En waar The Beta Band nog wel eens door
wilde draven en door wilde zemelen, houdt Django Django het lekker strak en
effectief: maar één liedje boven de vijf
minuten, en 'Default' is misschien wel de indie-oorwurm van het jaar.
Waarom dan niet in
de top 10?
Eerlijk gezegd ontdekte ik deze plaat pas in december,
naar aanleiding van andere jaarlijstjes. Als ik er meer tijd mee had kunnen
besteden, had hij wellicht kans gemaakt op een plek in de top 10. Het
omgekeerde is ook mogelijk. Dit soort bandjes gaan me vaak na een aantal keer
luisteren nogal tegenstaan. We zullen zien...
Goat - World Music
Wat is het?
Heavy psychedelische rock met exotische tintjes, wild
dansende vrouwen rondom de totempaal van Jimi Hendrix
Een speciale
vermelding omdat...
...dit echt een van de allercoolste platen van het jaar
is. Een krankzinnige dans door de jungle, tribale rock met groovende gitaarriffs
en opzwepende vrouwenvocalen, wat wil een mens nog meer? Een stonede
geluidscocktail die ruikt naar retro en tegelijkertijd volstrekt eigenzinnig
is.
Waarom dan niet in
de top 10?
Om echt door te dringen tot de meesterwerken zou een
rockplaat je echt moeten raken in emotioneel opzicht, en/of een paar echt
memorabele songs bevatten. Met World Music maak ik die klik nog niet echt op
die manier.
Grizzly Bear - Shields
Wat is het?
Moderne indiehype van een paar jaar terug keert soberder
en gruiziger terug.
Een speciale
vermelding omdat...
Hier en daar hoor je mensen klagen dat er eigenlijk
weinig bijzonders gebeurt op deze plaat, maar dat is juist misschien het meest
opvallende hier. Een band die eerder stoeide met electronica en Spector-achtige
producties komt hier terug met een plaat die verrassend simpel en rootsy is.
Niet dat het een kale plaat is, maar de verzorgde en weloverwogen
rockarrangementen, met spaarzame orkestraties, laten vooral heel erg veel
ademruimte aan de liedjes. Aangezien de plaat hoge noteringen haalt in
verschillende jaarlijsten, moeten de liedjes echt heel goed zijn. Minstens de
helft van de liedjes op Shields haalt dan ook dat criterium.
Waarom dan niet in
de top 10?
Ik heb nog steeds mijn twijfels over de andere helft.
Bovendien is deze plaat vocaal wat minder overtuigend.
Mats
Gustafsson/ Paal Nilssen- Love/ Mesele Asmamaw - Baro 101
(geen filmpje beschikbaar, niet op Spotify)
Wat is het?
Ethiopiër speelt op inheemse lier terwijl hij wordt
begeleid door twee high profile Scandinavische freejazzmannen. Piep! Kraak!
Tuut! Boink!
Een speciale
vermelding omdat...
Meer dan pop was jazz de laatste paar jaar mijn grote
liefde, en sinds dit jaar ben ik ook meer freejazz/ improvmuziek gaan
luisteren. Voor sommigen een taaie kluif, ik vind al dat gekraak en geknetter
heerlijk. Gustafsson en Nilssen-Love werden mij al snel aangeraden, twee
belachelijk productieve muzikanten die Afrika bezochten met hun vrienden, de
Nederlandse avantpunkers van The Ex, en zo onder de indruk waren dat ze meteen
maar even een van de plaatselijke muzikanten in een hotelkamer uitnodigden om
een uurtje te jammen. Het resultaat horen we hier, zonder verdere opsmuk.
Misschien is het verrassend dat Baro 101 een redelijk coherente en muzikale
plaat is geworden, die klinkt alsof de heren al maanden samen spelen. Uniek!
Waarom dan niet in
de top 10?
Tsja... wellicht niet helemaal om zuivere redenen. Er
komen enkele andere (free)jazzplaten in de top 10 terug, en ook enkele
muzikanten die we hier horen zullen we nog gaan tegenkomen op die plek. Om
overkill te voorkomen, en ook om een andere plaat voorrang te geven om reden
die ik t.z.t. zal uitleggen, heeft deze plaat het onderspit gedolven. Met spijt
in mijn hart, overigens.
Metz - S/T
Wat is het?
LUID, LOMP EN HEAVY!!!
Een speciale
vermelding omdat...
De echte 'nummer elf' van de lijst, in zoverre dat deze als
laatste afviel uit het top 10-lijstje. Elk jaar moet er wel een lekker gruizige
rock 'n rollplaat komen bovendrijven, en met nieuw werk van Titus Andronicus,
Jack White en Ty Segall was het goed toeven tussen de krakende en piepende
gitaren. Deze was echter het beste, een adrenalinebom van een plaat die klinkt
als het sonische equivalent van een vechtpartij tussen robots. Op een grindpad.
En dan ook nog met een hoog meeschreeuwgehalte. Yeah!
Waarom dan niet in
de top 10?
Hoezeer het me ook verdriet doet, ik vond de platen die
de top tien wel gehaald hebben gewoon allemaal meer diepgang en variatie bieden
dan deze. Na een keer of tien is de lol hier toch wel een beetje vanaf.
Soundgarden - King Animal
Wat is het?
De comeback van de band zoals we die kenden uit de jaren
negentig: een ritmisch aparte, alternatief gestoorde variatie op Led Zeppelin
dus, basically.
Een speciale
vermelding omdat...
Omdat Soundgarden het gewoon verdient, verdomme. King
Animal bevat dan wel geen nu al legendarische hitsingle van het niveau Jesus
Christ Pose of Black Hole Sun, de liedjes zijn allemaal dik in orde en worden
strak en rauw ingespeeld door een band die nog gretig klinkt. Chris Cornell,
toch wel duidelijk op zijn best in deze biotoop, weet de veroudering van zijn stem
(meestentijds) in zijn voordeel te gebruiken. Lekker plaatje!
Waarom dan niet in
de top 10?
Soundgarden was al een band met beperkingen tijdens hun
eerste leven, en dat is niet verbeterd. In combinatie met het ontbreken van een
song die echt je leven verandert, kan ik er toch niet meer van maken dan deze
welgemeende schouderklop. Desondanks: vette plaat!
Sun Kil Moon - Among the Leaves
Wat is het?
Cult-songwriter Mark Kozelek maakt zijn liedjes graag
hypereenvoudig en hyperpersoonlijk. Een effectieve en gek genoeg behoorlijk
verfrissende mix tussen het universele en individuele dus.
Een speciale
vermelding omdat...
Kozelek is een beetje artiest die ik pas dit jaar heb
ontdekt, hoewel hij al verscheidene jaren voortploetert, eerst met zijn oude
band Red House Painters, daarna solo en met Sun Kil Moon. Altijd fijn als
artiesten die je nu pas leert kennen ook dit jaar een plaat hebben uitgebracht,
en dit is een hele fijne. Kozelek maakt liedjes die zo eenvoudig zijn dat ze
meteen bekend aanvoelen, en tegelijkertijd zorgen zijn typische, tragikomische
observaties, en zijn bijna angstaanjagend goede gevoel voor een markant detail
ervoor dat het nooit generiek wordt.
Waarom dan niet in
de top 10?
Het was nog wel een twijfelgeval, uiteindelijk waren er
nog wel tien platen te vinden die me meer wegbliezen bij deze. Maar bij
liefhebbers van kleine, tijdloze liedjes kan deze plaat eigenlijk niet
ontbreken in het boodschappenlijstje van dit jaar.
THEESatisfaction - awE naturalE
Wat is het?
Damesduo maakt retestrakke en sexy electrofunk met een
flinke attitude.
Een speciale
vermelding omdat...
Omdat dit eigenlijk de beste punkplaat van 2012 is. Het
album vliegt voorbij in een killergroove van een half uur, waarin de wapens van
de soul, funk en electro met grote precisie in stelling worden gebracht door
deze twee dames (naar ik heb gelezen een stel overigens) om tegen de wereld te
zeggen: hier zijn we, we zijn sexy, en hier is onze middelvinger. Don't funk
with my groove!
Waarom dan niet in
de top 10?
Iets meer ambitie en variatie tussen de liedjes had wel
gemogen, verder is het heel subjectief: ik vond andere dingen nóg mooier. Maar
deze redelijk onopgemerkt gebleven plaat is toch wel een dikke aanrader!
Ook gehoord, en niet onopgemerkt gebleven: Mijn held Neil
Young bracht een plaat uit die verre van slecht was maar toch niet onderscheidend
genoeg om hier te noemen. Ik ben ook nog niet echt gaan zitten voor de laatste
Leonard Cohen. Verder zullen Ty Segall, The Chromatics, Titus Andronicus, How
To Dress Well, Patti Smith, en vele anderen de top tien niet halen hoewel ik
met plezier naar nieuwe muziek van hen heb geluisterd. Ten slotte nog een filmpje van wat toch van dit jaar een van de meest geslaagde voorbeelden moet zijn van een van mijn favoriete guilty pleasure-genres: zwaarmoedige zwijmelrock:
De top tien volgt morgen of maandag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten