Uit de afdeling, hoe kun je worden misleid door een
platenhoes, de onderstaande afbeelding. Ten eerste is de muziek op de bijbehorende plaat The
Butcher's Voice van de Brit Stuart Warwick vele malen smaakvoller en boeiender dan
de kitscherige layout (poedels??!!) wellicht doet vermoeden. Ten tweede : de man met de brede borstkas die
hier ons hier stoer zijn worstjes toont, is als meisje geboren.
Zijn naam is Buck Angel, en in de industrie van Adult Entertainment
staat hij ook wel bekend onder de redelijk voor zich sprekende naam 'Man With A
Pussy'. De plaat bevat een hartverwarmend en gelijknamig eerbetoon aan deze 'gay icon', waarin Warwick over Angel verzucht 'you're
more man than I'll ever be'. Het is een passend icoon voor een plaat waarop de zoektocht naar een seksuele identiteit
een hoofdthema is. Spookachtige beelden uit een jeugd vol onderdrukte gevoelens en onthechting van de vastliggende rollenpatronen doorspekken de plaat. Het refrein van het titelnummer van The Butcher's Voice
begint met de regel 'But he'll never sing you a love song.' Elders beschrijft
de zanger een Hello Kitty-pop die hij vroeger bezet, en die hij onder een vloerplank moest bewaren zodat
zijn vader hem niet vond.
Warwick creëert met dit soort beelden en associaties een
hallucitante, bijna dissociatieve sfeer in zijn ijle zanglijnen, die dan weer mooi contrasteert met zijn uitgesproken verlangen naar romantiek en tederheid. Op sommige momenten lijkt Warwick
daarbij even weg te zweven naar een wereld waarin we hem lastig aandachtig
kunnen blijven volgen, maar op de meeste momenten weet hij ons bij de les te
houden, met fijne muzikale vondsten, en vooral met liedjes die kop en staart bevatten, en een groot, bloedend hart.
Warwick maakte eerder deze eeuw muziek onder de naam
'Jacob's Stories' (ik had er ook nog nooit van gehoord), en debuteerde in 2010
onder zijn 'married name' (dixit zijn eigen blog) met de plaat The Ordeal (eigen beheer).
Beide projecten klinken nog vrij sober, kleine liedjes met kleine arrangementen.
Kattig weetje: Op de biografie op zijn eigen website wordt collega Perfume
Genius er doodleuk van beschuldigd de muziekstijl van zijn succesplaat Put Your
Back N 2 It geheel te hebben gejat van The Ordeal. Al kleedt de bio de woorden
wat voorzichtiger in.
Deze sobere stijl heeft Warwick op The Butcher's Voice
achter zich gelaten. Op deze plaat, wederom in eigen beheer uitgebracht,
verkent Warwick vol overgave de mogelijkheden van het weelderige, soms zelfs
bombastische arrangement. Voor een plaat die zonder groot budget is opgenomen,
slaagt hij er uitstekend in de stratosfeer te ontstijgen. Soms gaat de
voorliefde voor weelderige toetsen en strijkers een beetje tegen hem werken, en
lopen er zoveel geluidslagen door elkaar dat het een beetje stroperig wordt.
Maar laten we ons niet teveel blindstaren op
detailkritiek. The Butcher's Voice is een van de meest intrigerende platen
die 2013 tot nu toe bracht, en wellicht de plaat met de mooiste liedjes.
Warm, dromerig, melancholisch, meeslepend, en heel belangrijk: op de juiste momenten een beetje
stout en tongue in cheek.
Oftewel: heerlijk luistervoer op de gure
winteravonden. Zegt het voort, want deze artiest verdient meer dan de rest van
zijn loopbaan in eigen beheer platen uit te brengen voor een handjevol liefhebbers. In
een tijd waarin androgyne zangers met een voorliefde voor gelaagde arrangementen
en melodrama kunnen rekenen op volle zalen en positieve recensies (R.
Wainwright, Irrepressibles, Perfume Genius, etc.) is er geen twijfel dat er een
groot publiek is dat deze plaat nodig moet gaan beluisteren.
