Een groter nadeel is dat deze lijstjes vaak al begin
december worden gepubliceerd, terwijl het jaar dan toch echt nog een maand
duurt. Dit alles, neem ik aan, om niet het eindejaarsgevoel en bijbehorende
middenstand mis te lopen. Puur praktisch gezien zou een muziekblad of -site zo
eind januari een lijst moeten samenstellen, of nog beter, een jaar later. Maar
zo werkt het natuurlijk niet. Reden om wat te smokkelen, voor sommigen. MOJO
zet bijvoorbeeld doodleuk El Camino van The Black Keys in hun top 10
(releasedatum: 6 december 2011).
Enfin, ik kan er blasé over doen, maar in feite vind ik
die jaarlijstjes best leuk. Op het muziekforum waar ik het meest actief op ben
(www.musicmeter.nl) bestaat ook de mogelijkheid een persoonlijke top 10 in te
vullen. Deadline: 30 december (kijk!). Na enkele jaren verstek te hebben laten
gaan, ben ik vastbesloten dit jaar weer een lijstje in te sturen. Maar dan
volgt dus het dilemma, de stress, de puzzels en twijfels. Daarover een blog in
meerdere delen.
Laten we eerst
eens kijken wat de professionals dit jaar hebben uitverkozen. We beginnen dicht
bij huis.
'De Nederlandse
Popjournalistiek'
1) Alt-J - An Awesome Wave
2) Jack White- Blunderbuss
3) Frank Ocean- Channel Orange
OOR maakt haar jaarlijstje met een sympathiek
transparante verkiezing, gehouden onder een redelijk brede afspiegeling van de
professionele vaderlandse popjournalisten. Transparant, omdat alle individuele
lijstjes ook zijn na te lezen in het eindejaarsnummer.
Ondanks dat de aandacht van OOR voor dance, hiphop e.d.
sterk is toegenomen in de laatste vijftien jaar, blijft de lijst, zoals de
meeste jaarlijstjes, een bolwerk van indierock. Van de eerste tien vallen
alleen Ocean en Kendrick Lamar (tiende met Good Kid, MAAD City) duidelijk
buiten die categorie.
Er is blijkbaar nog steeds de neiging van sommige
vaderlandse muziekjournalisten om mee te rennen met drukte rondom vrij
vergeetbare namen. We noteren bijvoorbeeld de overroepen zeikplaat van Cloud
Nothings op plek 4, en de nu al vergeten Allah-La's weten al tot de twintigste
plek door te dringen. Zijn er in 2012 echt geen platen uitgekomen die meer
aanspraak konden maken op die plaatsen?
Hetzelfde geldt voor de min of meer veelbelovende, maar
nog nauwelijks drie akkoorden spelende babyface Jake Bugg (14), en eigenlijk
ook voor een lokaal fenomeen als Case Mayfield (22), al valt het, wat die
laatste betreft, te waarderen dat er aandacht is voor Nederlandse releases.
Opvallende afwezigen: oude waarden die in sommige internationale
lijstjes wel hoog scoren als Bob Dylan, Leonard Cohen, Bill Fay, Bruce
Springsteen, Neil Young, Scott Walker, etc. Die neiging om voor nieuw, jong en
hip te kiezen is ook op andere vlakken merkbaar: maar liefst tien debuutplaten
in de top 25 (we tellen dan Jack White nog niet eens mee), en nog een flink
aantal andere acts die pas in de laatste paar jaar hip zijn geworden: Beach
House (16), Cloud Nothings. Tame Impala (6),Blaudzun (18)...
Blijkbaar is de houdbaarheid van hippe bandjes nog steeds
erg beperkt, getuige ook de afwezigheid van enkele acts die een paar jaar
geleden nog de hemel in werden geprezen, maar wiens nieuwste plaat nu wordt
genegeerd: we noemen een Flying Lotus, een Animal Collective, een Hot Chip, een
Yeasayer...
Wat betreft hoge posities voor Frank Ocean en Jack White
loopt de vaderlandse pers in pas met hun collega's in Engelstalige landen, waar
ik dit weekend een blog over hoop te schrijven. Bij de nummer 1 moeten we even
wat langer stilstaan. Het is een opvallend eigenzinnige keuze, in zoverre dat
de plaat in kwestie, An Awesome Wave, won weliswaar de Mercury Prize, en haalt
in enkele Britse lijstjes de top 10 (NME, BBC), maar is verder een eigenlijk
nergens te bekennen tussen de favo's van de internationale critici. Op één
andere plek prijkt de plaat ook bovenaan, en dat is bij onze zuiderburen van
Humo. Het zal wel iets van de lage landen zijn, dus.
(terzijde: de lijst van Humo verdient ook een dikke pluim
voor hun hoge notitie voor World Music van Goat).
Ik heb An Awesome Wave pas een keer of vier beluisterd,
en het is een geinige plaat, die soms bijna weet te ontroeren en waar een
aantal mooie vondsten op staan. Toch verwacht ik niet dat hij mijn jaarlijstje
gaat halen. De mooie vondsten zijn soms net iets te gezocht, en de ontroering
net iets te zelfbewust, om echt honderd procent te overtuigen.
Maar die eigenzinnigheid
is misschien niet gek in een zover gefragmenteerde popwereld. Waarschijnlijk is
het onmogelijk om, nog buiten mijn eigen voorkeur, zelfs ook maar een morele
winnaar aan te wijzen als plaat van het jaar. Of misschien toch niet? Wordt
vervolgd (bij leven en welzijn en het uitblijven van Maya-apocalypse uiteraard)...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten