donderdag 20 december 2012

De Lijst der Lijsten-1: A Nod To The Canon




De dames en vooral heren van de internationale popjournalistiek gaan dapper door met het in december presenteren van een lijstje met volgens hun de beste albums van dat jaar. Tegen 2012, een tijd waarin minstens driekwart van de mensheid hun muziek lijkt te consumeren in de vorm van dj-sets en playlists op Spotify wordt dit misschien zachtjesaan een tikje archaïsch, maar goed. Er gaan ook nog steeds mensen in klederdracht, en dat trekt ook toeristen.

Een groter nadeel is dat deze lijstjes vaak al begin december worden gepubliceerd, terwijl het jaar dan toch echt nog een maand duurt. Dit alles, neem ik aan, om niet het eindejaarsgevoel en bijbehorende middenstand mis te lopen. Puur praktisch gezien zou een muziekblad of -site zo eind januari een lijst moeten samenstellen, of nog beter, een jaar later. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Reden om wat te smokkelen, voor sommigen. MOJO zet bijvoorbeeld doodleuk El Camino van The Black Keys in hun top 10 (releasedatum: 6 december 2011).

Enfin, ik kan er blasé over doen, maar in feite vind ik die jaarlijstjes best leuk. Op het muziekforum waar ik het meest actief op ben (www.musicmeter.nl) bestaat ook de mogelijkheid een persoonlijke top 10 in te vullen. Deadline: 30 december (kijk!). Na enkele jaren verstek te hebben laten gaan, ben ik vastbesloten dit jaar weer een lijstje in te sturen. Maar dan volgt dus het dilemma, de stress, de puzzels en twijfels. Daarover een blog in meerdere delen.
 Laten we eerst eens kijken wat de professionals dit jaar hebben uitverkozen. We beginnen dicht bij huis.



 'De Nederlandse Popjournalistiek'
1) Alt-J - An Awesome Wave
2) Jack White- Blunderbuss
3) Frank Ocean- Channel Orange

OOR maakt haar jaarlijstje met een sympathiek transparante verkiezing, gehouden onder een redelijk brede afspiegeling van de professionele vaderlandse popjournalisten. Transparant, omdat alle individuele lijstjes ook zijn na te lezen in het eindejaarsnummer.

Ondanks dat de aandacht van OOR voor dance, hiphop e.d. sterk is toegenomen in de laatste vijftien jaar, blijft de lijst, zoals de meeste jaarlijstjes, een bolwerk van indierock. Van de eerste tien vallen alleen Ocean en Kendrick Lamar (tiende met Good Kid, MAAD City) duidelijk buiten die categorie.

Er is blijkbaar nog steeds de neiging van sommige vaderlandse muziekjournalisten om mee te rennen met drukte rondom vrij vergeetbare namen. We noteren bijvoorbeeld de overroepen zeikplaat van Cloud Nothings op plek 4, en de nu al vergeten Allah-La's weten al tot de twintigste plek door te dringen. Zijn er in 2012 echt geen platen uitgekomen die meer aanspraak konden maken op die plaatsen?



Hetzelfde geldt voor de min of meer veelbelovende, maar nog nauwelijks drie akkoorden spelende babyface Jake Bugg (14), en eigenlijk ook voor een lokaal fenomeen als Case Mayfield (22), al valt het, wat die laatste betreft, te waarderen dat er aandacht is voor Nederlandse releases.

Opvallende afwezigen: oude waarden die in sommige internationale lijstjes wel hoog scoren als Bob Dylan, Leonard Cohen, Bill Fay, Bruce Springsteen, Neil Young, Scott Walker, etc. Die neiging om voor nieuw, jong en hip te kiezen is ook op andere vlakken merkbaar: maar liefst tien debuutplaten in de top 25 (we tellen dan Jack White nog niet eens mee), en nog een flink aantal andere acts die pas in de laatste paar jaar hip zijn geworden: Beach House (16), Cloud Nothings. Tame Impala (6),Blaudzun (18)...

Blijkbaar is de houdbaarheid van hippe bandjes nog steeds erg beperkt, getuige ook de afwezigheid van enkele acts die een paar jaar geleden nog de hemel in werden geprezen, maar wiens nieuwste plaat nu wordt genegeerd: we noemen een Flying Lotus, een Animal Collective, een Hot Chip, een Yeasayer...



Wat betreft hoge posities voor Frank Ocean en Jack White loopt de vaderlandse pers in pas met hun collega's in Engelstalige landen, waar ik dit weekend een blog over hoop te schrijven. Bij de nummer 1 moeten we even wat langer stilstaan. Het is een opvallend eigenzinnige keuze, in zoverre dat de plaat in kwestie, An Awesome Wave, won weliswaar de Mercury Prize, en haalt in enkele Britse lijstjes de top 10 (NME, BBC), maar is verder een eigenlijk nergens te bekennen tussen de favo's van de internationale critici. Op één andere plek prijkt de plaat ook bovenaan, en dat is bij onze zuiderburen van Humo. Het zal wel iets van de lage landen zijn, dus.
(terzijde: de lijst van Humo verdient ook een dikke pluim voor hun hoge notitie voor World Music van Goat).

Ik heb An Awesome Wave pas een keer of vier beluisterd, en het is een geinige plaat, die soms bijna weet te ontroeren en waar een aantal mooie vondsten op staan. Toch verwacht ik niet dat hij mijn jaarlijstje gaat halen. De mooie vondsten zijn soms net iets te gezocht, en de ontroering net iets te zelfbewust, om echt honderd procent te overtuigen.



 Maar die eigenzinnigheid is misschien niet gek in een zover gefragmenteerde popwereld. Waarschijnlijk is het onmogelijk om, nog buiten mijn eigen voorkeur, zelfs ook maar een morele winnaar aan te wijzen als plaat van het jaar. Of misschien toch niet? Wordt vervolgd (bij leven en welzijn en het uitblijven van Maya-apocalypse uiteraard)...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten